Najstarsze ślady bytności człowieka w okolicach Świdnika pochodzą ze schyłku młodszej epoki kamiennej. Znajdowano je we wsiach wokół Świdnik, a datowane były na 3000 lat p.n.e.  Dla wielu jednak, początki miasta wiążą się z rozpoczęciem budowy w 1950 roku Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego.

Budujący WSK, a następnie pierwsi jej pracownicy, zamieszkali w barakach w obecnym przyzakładowym parku i na Franciszkowie. Pierwsze bloki mieszkalne stanęły w 1951 r. przy ulicach Świerczewskiego i Sławińskiego (obecnie Okulickiego i Niepodległości). Plany urbanistyczne przewidywały rozbudowę osiedla  wg zabudowy kwartalnej, opartej na liniach prostych wytyczanych przez jedną – dwie ulice.  Docelowo, miało powstać zbiorowisko domów zdolne pomieścić 2500 mieszkańców. Wraz z napływem do WSK nowych pracowników i ich rodzin, w 1951 r. rozpoczęto budowę szkoły, składającej się ze  Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcące TPD. Powstało także kino Przodownik, (1953, następnie Lot), mieszczące się w budynku późniejsze klubu „Iskra” przy ul. Przodowników Pracy.

Wkrótce plany urbanistyczne po raz kolejny uległy zmianie. Ludzi przybywało, stąd pojawiła się konieczność rozbudowy pierwotnego osiedla przyzakładowego. 7 października 1954 r. Prezes Rady Ministrów wydał  rozporządzenie w sprawie nadania ówczesnej gromadzie Adampol statusu miasta. Weszło ono w życie 13 listopada 1954 r. Nazwę nowego miasta ustalono na Świdnik. Miejscowość liczyła wtedy 7 tys. mieszkańców

Razem ze Świdnikiem prawa miejskie zyskał Dęblin i Pionki.

Źródło: Nasz Świdnik. 50 lat miasta Świdnika, pod red. P. Jankowskiego, A. Mieczkowskiego, S. Myki (red.),Urząd Miasta Świdnik, Świdnik, 2004.

Zdjęcie: Przyzakładowe osiedle robotnicze we Franciszkowie, fot. Edmund Wesołowski, www.historia.swidnik.net